Bonito El Chalten

Zo, daar zijn we weer. In El Chalten aangekomen en op zoek naar onze hostel.
We sliepen op een 6 persoons kamer, omdat er in heel El Chalten geen 2 persoons kamer meer te krijgen was voor een redelijke prijs. De hostel zag er verder prima uit, een groot complex, erg schoon en goed georganiseerd. Dit hadden we nog nooit eerder gedaan en achteraf viel het erg mee. Zo kom je verschillende type mensen tegen. Op onze kamer een jonge man uit Japan, in z'n eentje 6 maanden aan het backpacken door zowat alle landen van Zuid-Amerika en een Franse schaapherder die 400 schapen houdt en nu 4 maanden op reis is terwijl zijn zoon voor de schapen zorgt. Een schaapherder, had er nog nooit een in het echt gezien, laat staan gesproken. Grappig....voor de volgende 3 nachten wel een kamer voor ons 2-tjes en nu maar genieten van dit geweldige dorpje (lees: gehucht, want niet meer dan 500 inwoners) in zo'n prachtige omgeving. Wat zijn wij toch bevoorrechte mensen.

El Chalten ligt aan de voet van het Fitz Roymassief, een van de spectaculairste natuurwonderen van de Argentijnse Andes. Het dorp vormt de natuurlijkste buitenpost van het nationale park en wordt ook wel een trekkingmetropool genoemd. Je kan het 70 km lange netwerk bewandelen, maar ook de meest eerzuchtigste bergbeklimmers ter wereld slaan hier jaarlijks hun basiskamp op.

De 1e dag direct met een kleine trekking begonnen. Nadat we de nodige info bij het begin van het Nationale Park hadden gekregen. Alle trekkingen zijn hier gratis, Je kan ze allemaal zonder een gids doen. De echte bikkels trekken er met een tentje op uit. 4 dagen klimmen, klauteren, wandelen en mountainbiken, klein traininkje voor de Kilimanjaro, of moeten jullie eind februari nog een weekje naar de Franse Alpen Kees? En dit bergje: Fitz Roy, zou een leuk alternatief zijn ipv de K2......;)

2e dag vroeg opgestaan om zo'n 18 km te wandelen en 350 meter bergje op bergje af te gaan. El Chalten ligt op 400 meter, dus zo spectaculair was het nog niet. Helaas lagen de toppen van de Fitz Roy (zoals bijna altijd trouwens) de hele dag in de mist, dus de foto's zijn steeds zonder de grote bergtop. 't is even niet anders. Wel hebben we tegenwoordig ook onze Garmin gps horloges om, zodat we onze routes later nog weer mooi terug kunnen zien. Toch geinig om ook routes erbij te hebben van de andere kant van deze aardbol.

Dag 3 op de mountainbike met Boersen is leuk en stoer ;-)
Vandaag rijden we de eerste kms op de snelweg naar Bahia Tunel en halverwege houdt het asfalt op en gaat over in een erg grove grindweg, met grote keien tussendoor. Het was houwen en keren met m'n achterwiel, omdat ik te licht ben zwieperde m'n achterwiel alle kanten op. We kwamen bij Bahia Tunel aan, waar een paar bankjes stonden en een lange steiger. Zo eerst maar even een broodje en lekker koel bergwater, hadden we wel verdiend na 18 km naar boven en beneden biken. Wij dachten dat Bahia Tunel een tunnel zou zijn, maar toen we daar zaten zei ik waar is die tunnel nou? Maar het blijkt een piepklein haventje te zijn waarvandaan catamarans vertrekken om toeristen naar de Viedma gletsjer te brengen.
Oh ja, het was super helder weer en zonnig en zagen eindelijk de Fitz Roy in vol ornaat. De terugweg was super, we waren net op een plek geweest waar we geen mens zijn tegengekomen. En onderweg was het ook zo stil, je hoorde alleen het gekraak en geknisper van je banden over het grind. Super!

In El Chalten aangekomen waren we zo hongerig, dus eerst maar even een klein restaurantje opgezocht. Na wat te hebben gegeten hebben we een biketrail gedaan, crossen over smalle paadjes in het bos, ook veel steile klimmetjes omhoog en ook weer naar beneden. Hele smalle bruggetjes over beekjes....was super om te doen en hebben verschrikkelijk veel lol gehad, Peter dan wat meer omdat hij mij de hele tijd uitlachte... (nee hoor, ik lachte haar helemaal niet uit! Wel waar!!! Daarna naar een waterval Chorrillo del Salto gecrost, was een wandelroute van 500 mt, maar ja onze mountainbikes hadden geen slot dus fiets achter laten was geen optie. Van die gekke foto's gemaakt, want die rooie moest natuurlijk met fiets en al zo dicht mogelijk bij die waterval komen. Wat een mooie, grappige, spectaculaire dag hebben we weer gehad. Morgen weer een stukkie lopen!
Stukkie??? Nou Koolsi, als het weer het toelaat wordt het een flink stukkie hoor! Dan gaan we Mirador Maestri opzoeken om van dichtbij een uitzicht op de glacier Grande te krijgen. En dat is 13 km heen en dus ook weer terug.

4e dag: helaas (of gelukkig, het is maar van welke kant je het bekijkt) was het weer deze dag niet dusdanig dat we de lange trekking van 13 km heen en ook weer 13 terug moesten gaan doen. De bewolking hing ongeveer 50 meter boven ons (ruime schatting) dus dat had weinig zin. De dag dan ook rustig aan begonnen en op pad gegaan nadat de regen gestopt was.
Inge wilde haar (veel) te grote (huur)jas eerst ruilen voor een kleiner exemplaar, maar daarna gingen we op pad voor een tochtje van zo'n 5 km. Helaas bleek Inge's "nieuwe" jas een wel zeer oude plastic regenjasje te zijn, zodat ze alsnog zeiknat werd. En het regende niet eens meer! Dus na een half uurtje gewoon terug om dat ouwe kolere ding weer terug te brengen en haar eigen vestje te halen. En hop, daarna gingen we weer.
Na een dik uur bereikten we het 5 km punt waarbij je een prachtig uitzicht zou moeten hebben op het rotsmasief en de daarbij horende Glacier Grande. Die gletsjer konden we nog wel zien, maar de rest van het massief was goed verborgen achter een dichte laag bewolking. Helaas. Dus weer terug naar El Chalten. Uiteindelijk hadden we er (met al het heen en weer geloop) toch nog weer zo'n 13 km opzitten, dus al met al nog genoeg beweging gehad.
Daarna in het dorpje even wat gedronken om daarna de boodschappen voor onze warme hap (pasta) te halen.
En nu met een biertje bij de hand dit stukje tikken, zodat ons verblijf in dit Capital de Nacional del trekking ook weer is beschreven.
Vanaf morgen (31 dec) trekken we richting het noorden en kunnen alle dikke en warme kleren onderin onze tassen gepropt worden. Als het goed is tenminste, want als wij eraan komen weet je het maar nooit.

En dan is het de laatste dag van het jaar...ons jaar duurt wel 4 uur langer dan bij jullie en best wel gek dat we oud en nieuw aan de andere kant van deze aardbol vieren....wat zal het worden in 2013? Genoeg uitdagingen, voor Peter in ieder geval de Kilimanjaro beklimmen. Ik probeer mijn knie heel te houden en nog sterker te maken voor alle uitdagingen die nog komen gaan. We gaan onze reis voortzetten en verwachten op 18 januari gezond en voldaan weer op Hollandse bodem te staan. Vanaf El Calafate wensen we iedereen veel gezondheid, geluk en liefde toe en onze volgende berichtjes zijn vanuit het mooie Bolivia, maar eerst naar Iguazu!

Veel liefs en groetjes,
Peter & Inge