Chile: the place To be

Santiago en ons (wederom) verrassende vervolg:

Het hotel waarin we terecht gekomen waren stelde niet al teveel voor en we wilden ook weer niet al te lang in een stad rondstappen. Dus 's morgens de stad in en uitzoeken hoe we richting Calama in het noorden konden komen. Op de kaart zagen we een spoorlijn, dus op naar centraal station. En kijk aan uit diverse bronnen krijgen we te horen dat er helemaal geen trein richting noorden rijdt. Toch handig van zo'n spoorlijn die er wel ligt.
Na flink ronddwalen door Santiago stappen we maar eens een reisbureautje binnen voor info. Een klein half uurtje later stappen we hier weer uit met twee vliegtickets richting Calama. De volgende ochtend worden we met de shuttlebus om 4.40 uur opgepikt om d vlucht van 8 uur te nemen.van veel slapen komt het dus weer eens niet.

Vervolgens maar eens wat van Santiago bekijken. Lopend gaan we richting berg met daarop het spierwitte beeld van Virginia Maria staat. Hier naar toe lopende komen we door schitterende pittoreske wijkjes met prachtige terrasjes. We lopen door een park en komen uit op een marktje waar Inge even wil rondsneupen. Daarna door de straat Pio Nono (onthoud dis straatnaam als je ooit nog eens naar Santiago wilt) ( ik vind het er net als de wijk La Boca in BA eruit zien, maar de sfeer was zo anders, SUPER !) en op naar de beklimming van de 869 meter hoge berg. Het is een flinke klim met de warmte, maar gelukkig zijn we wel wat gewend. Boven aangekomen heb je een prachtig uitzicht over de hele stad. Alleen jammer dat het nogal heiig was.

Na wat te hebben gedronken begonnen aan de afdaling. Allerlei hardlopers en fietsers kwamen ons tegemoet voor de beklimming, of raasden ons voorbij in de afdaling. Toen we vervolgens weer door de Pio Nono liepen keken we onze ogen uit. Zoveel verschillende terrassen boordevolle jeugd die daar bijeenkomen om een biertje te drinken.
Wij besloten verder te lopen naar een ander wijkje waar we plekjes hadden gezien om op een terrasje lekker te kunnen eten. En inderdaad, we hebben er overheerlijk gesmikkeld.
Daarna nog even shirtjes gescoord in het twee weken eerder geopende Hard Rock café en toen naar bedje toe.

De volgende dag supervroeg eruit voor de vlucht naar Calama. Hier willen we de grootste kopermijn ter wereld gaan bekijken. In Calama aangekomen krijgen we te horen dat er geen shuttlebusjes naar Calama rijden, want daar is namelijk niks, maar dan ook helemaal niks te doen. Wel kunnen we in een shuttlebus naar San Pedro de Atacama. Dus dan daar maar heen en vanuit die plek proberen de mijn te bereiken.
We komen aan in werkelijk een kompleet andere wereld. Super klein dorpje dat de laatste 20 jaar ineens ontwaakt is door de toeristen die hier plots wilden zien hoe de droogste plek op aarde eruit ziet en wat dat voor verschillende landschappen oplevert. In het dorpje, waar alleen lemen huisje staan en de wegen allen zandweggetjes zijn, stikt het ineens dan ook van de toeristenbureautjes die allemaal zo'n beetje dezelfde excursies aanbieden.
Maar ja, wij willen naar die kopermijn ( en dat is de enige excursie die ze niet aanbieden) en dat kan dan helaas vanuit dit dorpje weer net even niet! Hebben wij weer. Hebben we eens een plan, valt het in duigen.
Gelukkig is hier verder genoeg te ondernemen en hebben we in ieder geval alvast een driedaagse trip naar Bolivia geregeld die eindigt in Uyuni. Want dat valt namelijk ook nog niet mee om zomaar even Bolivia in te komen.

Uiteraard houden we jullie weer op de hoogte van onze belevenissen in dit prachtige dorpje, maar dat zal waarschijnlijk dan vanuit Bolivia tot jullie gaan komen.

Tot dan zullen we dan ook maar zeggen.
Inge & Peter (Red Devil)