Bolivia is geweldig en onbeschrijfelijk mooi.

Wauw, het is gelukt en we zijn in Bolivia ;)

Wat een reis....... Om 5 uur werden we alweer opgehaald, dus wederom pluk de dag! Na 5 uur rijden, waarvan 3 uur hobbelen kwamen we eindelijk bij de grens van Bolivia. Wisselen van busje naar jeep wij 2-tjes en 4 Brazilianen.
En nu kunnen we er wel weer een heel verhaal van maken, maar werkelijk, woorden schieten eigenlijk tekort bij wat we allemaal voor schitterende en vooral ook verschillende landschappen gezien hebben. En dat allemaal op een hoogte van ruim 4.000 meter! En de reis ernaar toe, was weer een super ervaring. Zoals het ontbijt met een tiental groepen in jeeps, precies op de grens van Chili en Bolivia. Kortom; zie de foto's die geven een boel weer van wat er bij de douane gebeurt! Helemaal geen gedoe zoals bij de grens van Argentina en Chili, zo relaxed kan het dus ook....

Aan het eind van de dag met z'n allen in een primitief dorpje gegeten en op een grote slaapzaal geslapen. Op naar de volgende prachtige dag. En we vertrekken deze keer pas om 8 uur, dus uitslapen voor ons. Yahoooooo!

Heb geen oog dicht gedaan, de hoogte heeft me totaal in de macht. De Ibuprofen heeft bij mij nul effect. Peter is met een klein groepje mee naar geisers die op bijna 5000 mt zitten. Over een uurtje worden Fabia en ik opgepikt voor dag 2. We hebben voornamelijk veel gereden en verschillende keren gestopt om foto's te maken. Het heeft onderweg zelfs een paar keer geregend. In de woestijn hè, we hebben het weer voor elkaar. Het was niet veel, maar wel de hele dag bewolkt. Als dat maar goed komt. Aan het eind van de dag aangekomen bij ons (zout) hotel. De wanden waren van zout en de tafels en stoelen/banken ook. We werden ontvangen met thee/koffie en koekjes. Erg gezellig, met verschillende groepen, veel Brazilianen en dan zijn ze toch wel druk zo bij elkaar. Toen we eenmaal zaten te eten, begon het toch te stormen en te regenen. Oh jeetje, hoe moet dat morgen dan als we de zoutvlakte opgaan? Het ging ook veel te lang goed, alle foto's van ons met strak blauwe luchten, het kon niet mooier. Je doet er niets aan, dus toch maar een poging gedaan om te gaan slapen, het regende steeds harder en harder en ja hoor, ik voelde druppels naast me op m'n hoofdkussen. Het lekte dus, shit.....snel wisselen van bed, er was nog een bed over waar wij met z'n 4-ren allemaal rotzooi hadden opgelegd. Dacht nog; straks lost dat zout allemaal op en dan lig ik helemaal buiten..ietsje beter geslapen dan de vorige nacht. We zouden om 05:00 uur vertrekken, maar het regende nog steeds. Zo zonde van wat zo mooi zou kunnen zijn. Uiteindelijk werd het 07:30, alle bagage weer op het dak en karren met die hap, in de regen ovér de zoutvlakte en wat normaal spierwit is was nu grauw en grijs. Het leek net of het een grote ijsvlakte was met allemaal water erop. Wel een vreemde gewaarwording! Wij schreeuwden met z'n allen in verschillende talen, zon, zon, zon en geen wolken, geen wolken, geen wolken, blauw, blauw, blauw... Onze chauffeur dacht, wat een stelletje mafkezen. Hij was trouwens niet alleen onze chauffeur maar ook gids en kok en wist erg veel te vertellen over wat we allemaal te zien kregen. Hij vertelde ook dat de zoutvlakte een oppervlakte van 12.000 km² heeft. Van oost naar west is zo'n 250 km. Moet je je voorstellen dat we over een zoutvlakte rijden die net zo groot is als ons kleine landje. Ons gekke geroep heeft geholpen, de lucht brak open, maar het water bleef natuurlijk op het zout liggen. Wat we toen mee maakten was zo uniek, het was net of je in het vliegtuig zat en boven de wolken vloog, of dat je in een boot op een heel groot meer voer. Onbeschrijfelijk mooi. We hebben zo verschrikkelijk veel lol gehad met onze 4 Braziliaanse medereizigers en de gekste situaties ontstonden. Uiteindelijk raakten alle batterijen van onze camera leeg en moesten het verder met de IPhone doen.

Die rooie beschrijft het als volgt:
(De hemel bestaat en wel op de zoutvlakte van Uyuni nadat het een nacht flink heeft geregend. Want hierdoor lag er zo'n 3 cm water op deze immense zoutvlakte. En omdat er geen zuchtje wind stond werkte dit als 1 grote spiegel. Het volledige wolkendek werd hierdoor perfect weerspiegeld met als gevolg dat je echt het idee had in de wolken te lopen/zweven. Wat een onwerkelijke en onvoorstelbare ervaring was dit. Nou ja, we kunnen de pracht van dit unieke moment wel proberen te beschrijven, maar het zal altijd een zwak aftreksel worden van de werkelijkheid van dit schitterende en unieke moment daar op de zoutvlakte van Uyuni.)

Terwijl ik dit schrijf zit ik alleen in een restaurantje in Uyuni. Peter ligt nl in bed, hij is zo kots beroerd en kan niets binnen houden. Jammer dat deze 3 bijzondere dagen zo moesten eindigen. Zo kunnen we niet verder reizen, dus de kamer die we hier hebben maar een nacht bijgeboekt. Dan is het nog de vraag; knapt Peter snel op en waar gaan we dan heen? Weer spannend en afwachten!

Liefs Peter & Inge