De grote dag: Machupicchu!

We konden kiezen hoe we naar Machupicchu toe wilden gaan: met de bus of anderhalf uur lopen, waarvan ongeveer een uur de steile Inkatrap op. Beiden overwogen we om de bus te pakken na de zware dagen die we al achter de rug hadden. Het was Inge die al rap zei dat dat toch nooit de bedoeling kon zijn nu we al zover waren gekomen om dan het laatste stuk de bus te nemen. En uiteraard kon ik dat alleen maar beamen. Je houdt van een uitdaging of niet. En wij houden daar wel van.
We moesten alleen wel erg vroeg vertrekken, want als je om 7 uur ook nog naar Waynapicchu wilde, moest je zorgen dat je bij de eerste 200 bezoekers van de dag behoorde, want meer laten ze niet toe. En dat wilden we natuurlijk dan ook meemaken.

Zo stapten we dan ook om 3.00 uur ons bed uit, benodigde spullen pakken en om 3.30 uur in het holst van de nacht met zaklampjes op pad richting één van de 7 wereldwonderen: Machupicchu.
Nu hadden we pas echt het 4 daagsegevoel.

Het tempo zat er al direkt goed in en alleen achter ons zagen we een lampje opdoemen. Bij aankomst van de Inkatrap hadden onze twee "achtervolgers" ons ingelopen, zodat we met 4 personen aan de klim begonnen.
In tegenstelling tot wat wij dachten konden we deze twee klimmers met gemak bijhouden. Sterker, Inge nam het voortouw en zette ons op een voorsprong.

En dat niet alleen, onze kleine pinda was niet meer te houden en stapte kordaat de ene na de andere trede op, zonder aan pauze of wat dan ook te denken. Vóór ons doemden ook al lampjes op en ook die werden door ons ingerekend.
Uiteindelijk moesten ook wij natuurlijk even pauzeren, want het uitgezwete vocht moest weer bijgevuld worden. De anderen haalden ons weer voor even in, maar dat mocht geen naam hebben, want we hadden ze na onze pauze zo weer te pakken. En toen, zomaar ineens stonden we, zeiknat van het zweet, net binnen het uur helemaal boven bij de ingang van Machupicchu. Er waren ongeveer een man of 20 die daar al waren, maar we waren dus ruim op tijd. Wat hadden we weer een topprestatie geleverd.

Nu was het dus wachten totdat we om 6 uur naar binnen mochten en ook ons toegangsbewijs voor Waynapicchu zouden krijgen. Dit beloofde wat, want het was totaal onbewolkt en langzaam kwam het zonnetje al tevoorschijn.

Vlak voor zessen gingen de mensen al wat richting de toegang en dan mogen jullie eens raden wie er om 6 uur als werkelijk allereerste Machupicchu binnen wandelde? Inderdaad, onze kleine pinda, gevolgd door de rode duivel.
Dit heeft ons dus wel mooi de zo typerende Machupicchu foto´s opgeleverd ZONDER dat er ook nog maar 1 toerist daar aan het rondwandelen was.

En je kunt het dan wel 100 x op een foto hebben gezien, in werkelijkheid overtreft het alsnog je stoutste verwachtingen. Wat een geweldig mooie plek op de wereld is dit.
Om 7 uur meldden we ons vervolgens voor de ingang van Waynapicchu. Dit is de hoge berg die je op de achtergrond op alle foto´s van Machupicchu ziet staan. Die berg zouden wij dus ook via een nog steilere trap gaan beklimmen.
Alleen ging de enorme rij voor ons niet zo rap weg, zodat wij pas om 8 uur aan deze bekllimming konden beginnen. En ook deze trip naar boven kostte wederom een uur klimmen, hoewel we het nu gewoon heel rustig aan deden, want haast hadden we niet.

Wat we wel hadden was de enorme vraag of al dit extra geklim wel de moeite waard zou blijken. Nou, dat was het meer dan! Wat een niet met woorden te bevatten fraai uitzicht hadden we vanaf dit hoogste punt over Machupicchu en de weide omtrek. Want het was nog steeds helemaal helder en zo goed als onbewolkt, zodat we de omringende, met sneeuw bedekte, bergtoppen ook geweldig konden zien. Iets wat de 200 personen die om 10 uur hier omhoog mochten al niet meer te zien zouden krijgen i.v.m. de opkomende wolken.
We bleven lekker relaxed hier een tijdje boven om te blijven genieten wan al dit moois. Uiteraard de nodige plaatjes geschoten, wat geouwehoerd met andere klimgeiten en toen dan toch maar weer naar beneden.

Daar aangekomen besloten we om eindelijk maar eens richting uitgang te gaan, zodat we eindelijk weer eens iets konden gaan eten en drinken. En, niet onbelangrijk, ook weer eens even te kunnen toileteren. Klinkt duur zo, maar dat was het nog steeds niet.

Hierna zijn we nog eenmaal naar binnen gegaan om e.e.a. nog even wat beter van dichtbij te kunnen bekijken en ook om foto´s te maken van de loslopende lama´s die daar dagelijks de horden toeristen begroeten.
Rond een uur of 2 hadden we het wel gezien en besloten we om, deze keer wel met de bus, terug te gaan naar het hostel.

We moesten nog wachten tot 9 uur voordat onze trein ons terug zou brengen naar Ollantaytambo, alwaar, als het goed zou zijn, iemand ons zou oppikken om naar Cusco terug te brengen. Dit was inderdaad het geval en, nadat we eindelijk konden gaan rijden, werden we in een racetempo binnen een uur bij een hostel afgezet. Zo lagen we rond 2 uur ´s nachts eindelijk moe, maar zeer, zeer voldaan in ons bedje.

We kunnen alleen maar iedereen die van de wereld ontdekken houdt melden: Dit moet je met je eigen ogen gezien hebben!

Groetjes,
Twee zeer voldane reizigers.

P.s. de foto´s van deze bijzondere dag volgen nog z.s.m.