Uitstapje naar Bolivia

Na het eilandhoppen zouden we de volgende dag met de bus naar Copacabana. Dit is het dorp en niet het exotische strand. De nacht ervoor was het met bakken uit de hemel gekomen, dus we hoopten maar dat we toch weer wat mooi weer zouden treffen.

Toen we echter met de bus Puno uitreden bleek dat het voornamelijk gesneeuwd had, want Puno was helemaal wit en zo ook enkele dorpje waar we door een laag van zo´n 10 cm sneeuw heen moesten rijden.

In de loop van de ochtend klaarde het weer gelukkig op en konden we droog lopend de grens van Peru en Bolivia oversteken.
Hierna was het nog 8 km naar Copacabana.

De bus stopte direkt voor ons hotel, dus dat was wel prettig. We werden er al verwacht, want mij werd direkt gevraagd of ik señor Pedro was. We kregen de ticket voor de boottocht naar Isla del sol, die om kwart over 1 zal gaan beginnen.

Tot die tijd het dorpje maar even verkennen. Dat ging snel, want het is eigenlijk maar één straat die er enigszins toe doet Dan maar even snel een ontbijtje scoren op een terrasje.

Om 13.15 uur gingen we dan eindelijk met de meest "moderne" schuit richting Isla del Sol. Jezus, wat een ouwe teringboot was dit. Het was te hopen dat we met droge voeten de oversteek zouden maken, z beroerd zag ie eruit. Maar gelukkig, we kwamen toch op het eiandje aan.

Hier hadden we precies 1 uur om wat voor onszelf te doen, voordat de "boot" ons weer terug zou varen.
Aangezien we wel genoeg trappen hebben beklommen de laatste tijd, esloten we om dat dee eer niet te doen en zijn op een terrasje gaan zitten, genieten van een drankje en het wederom geweldige uitzicht.

Tijdens de terugvaart begon het alweer flink koud te worden en ook begon de lucht enorm te betrekken. Maar wederom hadden we het geluk aan onze zijde, want we kwamen droog over.

´s Avonds een restaurantje opgezcht om even wat te ete en dat was het dan wel wat Copacabana betrof. Dorpje volgens mij nog kleiner dan Goutum. Toch jammer, want het ligt geweldig aan het Tticacameer om er iets heel moois van te kunnen maken. Maar ja, blijkbaar vindt de plaatselijke bevolking het zo wel goed genoeg.

De volgende dag de tijd volmaken om met een ouwe scheurbus terug te gaan naar Puno. En scheuren dat deed de chauffeur. Gewoon bijna konstant op de klaxon drukken en vol gas iedereen voorbij kachelen op de hobbelweg. Want asfalt bijhouden doen ze hier ook niet.

Nu zitten we inmiddels in Puno in werkelijk noodweer te wachten om opgehaald te worden, zodat we met de bus richting noorden, Nasca, kunnen gaan. Is een rit van "slechts" een uurtje of 15, dus dat belooft weer wat.

Ik zou dan ook zo zeggen: tot de volgende keer vanuit Nasca.
Foto´s volgen nog.

Groetjes van (een zich niet zo heel jofel voelende) Inge & Peter (Red Devil, die zich inmiddels wel weer helemaal 100% tiptop voelt)