Eilandhoppen op het Titicacameer

Uros-Amantani-Taquile

Wat zijn wij blij dat we naar Puno zijn gegaan, want de eilandjes op het Titicacameer zijn meer dan de moeite waard.

We hebben een van de eilandjes van de Urosindianen bezocht. De Uros is een inheemse groepering waarvan de oorsprong ver voor het tijdperk van de inca´s ligt.In totaal zijn er 40 verschillende eilanden die gemaakt zijn van totora-riet. We kregen uitleg over hoe het eilandje is opgebouwd en mochten van de plaatselijke bevolking hun huizen bewonderen. Ze hebben bijna niets, maar een TV is er wel aanwezig. De elektriciteit hiervoor ontstaat door zonneenergie. Ik was nog niet binnen en moest eraan geloven, kreeg direct een rokje en bloesje aan. Je kan duidelijk zien dat ik niet zo´n rokje type ben. Peter wilde even praamvaren, maar het lukte hem niet dat ding in een bepaalde richting te krijgen en bleef maar rondjes draaien.


Na Uros was het 3 uur varen naar Amantani, waar we bij een plaatselijk gezin zouden overnachten. Op Amantani zijn geen hostels en restaurants en krijgen de toeristen direct als je op het eiland komt een gastfamilie toegewezen. De mama van het gezin kookt en zorgt ervoor dat je een slaapplaats ktijgt. ´s middags gingen we naar het hoogste punt van het eiland om van de zonsondergang en het geweldige uitzicht te genieten.

Na het avond eten was er een feest in plaatselijke klederdracht en werd van je verwacht dat je hun kostuums ging dragen. Voor de 2e keer op 1 dag een rokje aan, maar ja het was voor een goed doel en onze mama Rafina had dikke lol omdat ik er zo raar uitzag. Peter kreeg alleen maar een poncho en een muts op. Al met al een leuke avond gehad.

De volgende ochtend na het ontbijt vertrokken we met de boot naar Taquile en werden door alle mama´s uitgezwaaid. Taquile ligt in een baai en is ongeveer 1 uur varen van Amantani. Bezoekers van het eiland moeten 525 treden langs een trap omhoog klimmen om het dorp te bereiken, maar wij namen de alternatieve route en gingen langs de trap weer terug. Het was een stevige klim en is niet te voorkomen omdat het dorp een paar 100 mt hoger ligt dan het meer.

We zitten nu al 5 dagen op bijna 4000 mt hoogte en we slikken ons suf aan de Sorojchi. Goed spul man!!!! Peter slikt het nu ook voor de nacht en slaapt als een roosje en ik heb helemaal geen last meer van hoofdpijn. We komen thuis met een ijzeren conditie voor de bereloop en ik denk eraan de Sorojchi gewoon door te blijven slikken hihihihi....... (Ik (die rooie dus) denk zelfs dat die pinda in staat moet worden geacht om de Bereloop te gaan winnen!)

Nou morgen naar Copacabana en hasta la pasta....

Liefs Pedro & Inge