Trekking naar Machupicchu: dag 2

2e trekkingsdag (Santa Maria - Santa Theresa (Hot springs):
Voor deze dag stond een tocht van zo´n 7 a 8 uur lopen voor de boeg. Zware dag dus, maar we hadden nog geen idee hoe zwaar het eigenlijk zal gaan worden. Wel een heel erg lekker moment van het rood duivelige lichaam om juist nu niet helemaal fit te worden. De eerste dag was ik al beroerd na de autorit, maar in de nacht begon het sproeipoep "feest" helemaal. En ook het ontbijt was helemaal niks. Met veel pijn en moeite de pannenkoek met banaan naar binnen gewerkt, want je moet toch wat brandstof hebben. Ook Inge was er ´s nachts een paar keer uit geweest met hetzelfde euvel, maar zij was de volgende dag gelukkig al wel weer hersteld hiervan.
Goed, om 7.30 uur vertrokken we uit ghosttown (want veel meer kunnen we er niet van maken) Santa Maria. En dan te bedenken dat het gehele dorp nog maar nauwelijks 12 jaar oud is, want in ´98 is het oorspronkelijke dorp door een modderstroom verwoest en weer opgebouwd. Jammer dat ze er dan niet even wat beters van gebouwd hebben dan de hutjes die men er nu gemaakt heeft.
Het eerste uur ging nog wel eenvoudig, want vlak. Maar toen ging het feest los, omhoog het Inkatrailpad op. En dan is omhoog ook echt flink omhoog.
Helaas werd het tempo van de groep ons dan ook al snel te hoog en konden we de boel niet meer bijbenen. Samen in ons eigen tempo zetten we echter stug door, zodat we de groep met de weinige pauzes toch weer in konden lopen. De tocht werd er ook nog eens niet gemakkelikjker door toen de zon onbarmhartig op onze koppies begon te schijnen. Het zweet gutste dan ook aan alle kanten het lijf uit.
De eerste langere pauze was al hoog op de berg, maar dan al wel na zo´n 2 uur klimmen en klauteren. Hier konden we even heerlijk bijkomen in hangmatten en verfrissend vocht tot ons nemen. En met dergelijke inspanningen blijft dat beperkt tot: water, water, water, sportdrankjes, nog meer water en weer sportdrank.
Na enige tijd moesten we er dan toch weer aan geloven, want we waren nog lang niet bij het eindpunt van de dag. Dus, uit de hangmat gewurmd, de muchilla (rugzak) weer op de rug en off we go.
Het paadje met hier en daar de originele Inkatraptreden werd er niet bepaald eenvoudiger op. Het werd af en toe een stuk smaller, maar ook stijler. Gelukkig bereikten we allen de plek voor de lunch, waar we een flinke tijd hadden om bij te komen. Onze lege lichamen hadden er echter nogal moeite mee om uberhaupt weer iets op adem te komen. En toen moest er ook nog eens gegeten worden. Mijn maag had hier helaas heel andere ideeën over dan mijn hoofd, want dat wat naar binnen moest lukte maar met heel veel pijn en moeite en het bordje leeg eten zat er al helemaal niet in. Nou ja, toch iets van brandstof, dus hier moest ik het maar mee doen.
Nog even een half uurtje verder bijtrekken, proberen te poepen (wat mij op dat moment niet lukte) en weer verder. En dan zal je altijd zien, dat wat eerst niet lukt, gaat na zo´n 300 meter lopen zomaar ineens vanzelf. En zo snel kon ik de broek nu ook weer niet uit krijgen. Gelukkig werkte de sluitspier wel erg allert, zodat verdere schade enigszins beperkt bleef. Dus rap de broek uit, boel schoon vegen, zien of er nog meer uit moet, ook dat schoonvegen, broek weer aan en proberen de groep weer in het zicht te krijgen, want die hadden deze ellende gelukkig niet gezien. Ze hadden mij blijkbaar toch gemist, want even verderop stond men al te wachten.
De tocht voerde vervolgens weer langs vele verschillende vegetaties, zoals kale rotswanden, bosrijke omgeving, junglevegetatie toen we een heel stuk lager waren en vervolgens eindelijk weer langs de rivier stroomopwaarts liepen. Zo de rivier volgend kwamen we uiteindelijk uit bij het eindpunt voor deze dag: Hot springs! Dit zijn natuurlijke baden met heerlijk warm (28 graden) en heet (37 klein nulletje C, goh, wou dat ik altijd zo warm was) water. Hier konden we 2 uur heerlijk vertoeven, voordat we met de bus het laatste stuk naar ons hostel zouden worden gebracht. En ook Santa Theresa was weer een stad waar de honden geen brood van lusten. Goed, het was ietsiepietsie beter dan Santa Maria, maar daar was dan ook alles wel mee gezegd.
Het hostel was van hetzelfde laken een pak, maar wel schoon in ieder geval. Helaas begon het ook nog eens verschrikkelijk te plensen wat de electriciteit niet ten goede kwam: deze viel namelijk totaal uit, om ook niet weer terug te komen. Wederom dus "romantisch" eten bij candlelight in een wederom zeer groezelig, bouwvallig restaurantje. We moesten het er maar mee doen. We hadden deze zware dag weer samen overleefd, dus zou de rest ook nog wel weer lukken. Alleen ook deze keer wilde het maar niet lukken het eten binnen te krijgen. Hierna in hte donker de weg terug naar het hostel weer zoeken en om 9 uur lagen we heerlijk tegen elkaar aangekrupt in het tweepersoonsbedje. In spannende afwachting wat dag 3 ons nu weer zou gaan brengen.

Wordt vervolgd...