Dag 4, 5 en 6 Kilimanjaro

Dag 4, 5 en 6 Kilimanjaro

De vierde dag staan we weer vroeg op om naar 4700 m hoogte te gaan lopen. Want, hoe eerder we daar zijn, des te meer rust we kunnen nemen voor de uiteindelijke zwaarste klim van de hele trip. Via een "redelijk eenvoudig" pad lopen we weer pole, pole (rustig, rustig) naar onze laatste slaapplek voordat de daadwerkelijke klim zal gaan beginnen. 's Middags liggen we al op ons bedje om wat uit te rusten van de tochten van de afgelopen dagen en om een uurtje of 5 schuiven we ons laatste happie voor die dag naar binnen.
Vervolgens weer naar bed om verder uit te rusten, voor zover dat maar mogelijk was.

En zo komen we dan ook aan bij dagje 4 en een half, de nacht van de zwaarste etappe naar de top. We moesten ons goed aankleden, want het zou daar flink koud kunnen zijn. En dus bestond de kleding uit: thermo onderbroek, lange hardloopbroek en je gewone broek. Daarboven: wollen thermoshirt, sportshirt, hardloop truitje, nog een hardloop truitje, fleece shirt, nog een sportshirt en een gore tech jack. Warme handschoenen en een bivakmuts. Oftewel een hele klerenkast aan kleding.

Daar gingen we dan in een heel heel heel rustig tempo de berg op. Na korte tijd werd het zo steil dat rechtuit lopen niet meer mogelijk is en we al zigzaggend naar boven schuifelen. Al snel haalden we een groepje voor ons gestarte klimmers in. Maar door die inhaalactie waren we zelf direct buiten adem. Toch gingen we gestaag verder, hoe zwaar en moeilijk het ook was. Op een gegeven moment gaf de Garmin gps zelfs aan dat het tempo maar liefst 200 m per uur was!
Keek je omhoog, zag je ik weet niet hoever boven ons lichtjes lopen, waar wij dus nog naar toe moesten. Wat doet een mens zichzelf aan?
Inge haar beentjes begaven het bijna zo weinig puf zat er nog in. Maar opgeven komt in ons pindaatje haar woordenboekie niet voor, dus bleef ze naar boven gaan. You can make it to the top bleef Armani onze gids maar melden, dus hielden we ons daar maar aan vast.

En ineens, vlak voordat we het moeilijkste gedeelte van de klim hadden gehad (na zo'n 6 uren klimmen!) kwam daar het licht van een heel klein streepje maan en ik weet niet hoeveel heldere sterren. Waren die er de hele tijd al? Geen idee. Vlak daarna kwam het licht van onze vriend: de zon. Dus warmte! Zo kwamen we aan bij het eerste punt, Gilman's point op 5681 m hoogte. Leuk natuurlijk, maar nog niet onze eindbestemming. Maar wel hoog tijd om even uit te rusten. Van de groep van 6 Duitse mannen blijken er nog maar 3 over te zijn, de overigen zijn halverwege teruggekeerd. Ook een groep van 3 jonge meiden vinden het bij dit punt welletjes en keren terug naar beneden.
Door het zuurstofgebrek herstel je echter niet erg, dus op naar het volgende punt, Stella point op 5739 m hoogte. Begint erop te lijken, maar we moeten nog even verder voor het werkelijke hoogtepunt, Uhuru Peak.
Wij hebben ons eindpunt nog steeds niet bereikt, dus zetten nog even door.

Dat even is dus nog zo'n 45 minuten omhoog lopen. Maar mijn God, wat is het uitzicht onderweg adembenemend. Zonder enig besef nog te hebben van tijd of wat dan ook komen we aan daar waar we wilden zijn. De tranen schieten ons in de schoenen, zo mooi en zo blij waren we dat we er eindelijk waren. Wat een wereldprestatie hebben we geleverd. Uhuru Peak op maar liefst 5895 m hoogte is door ons veroverd, wat voelen we ons trots. Maar ook steen en steen kapot. Nu moeten we nog terug wat ook nog een hele opgaaf zal worden met onze zwaar vermoeide beentjes.

Terug naar Gilman's point viel het allemaal nog wel mee qua looproute, maar daarna moesten we dus weer dat ongelooflijke steile pad af terug naar 4700 m. Dat afdalen ook weer een techniek op zich is blijkt al snel. Helaas gaat vermoeidheid totaal niet samen met techniek, dus ook dit is weer een loodzware opgaaf voor ons. Inge haar benen hebben er helemaal geen zin meer in maar moeten door. Want om nou op die berg te blijven is ook geen optie.
Zo komen we om half 1 weer terug bij ons bedje, maar is er eigenlijk geen tijd meer om hier te blijven. Toch regelt onze gids dat we een uurtje kunnen liggen en daarna weer terug naar 3700 m. We moeten er niet aan denken, maar hebben geen keus. Dus daar gingen we weer na een uurtje rust. Onze gids had gezegd dat het na een uurtje rust wel weer zou gaan en zowaar, hij kreeg weer gelijk. Eind van de middag kwamen we moe maar voldaan aan bij het laatste punt van deze dag. Direct door naar de eetzaal, eten en naar bed. Het is nog niet 8 uur, maar wat willen wij graag onze ogen sluiten. Deze prestatie is met stip op 1 binnen gekomen in de lijst met zwaarste prestaties ooit door ons geleverd. Ik vergelijk het als volgt: na het lopen van de Nijmeegse 4 daagse moet je vervolgens midden in de nacht een Elfstedentocht gaan schaatsen. Om een beetje een idee te krijgen hoe zwaar dit wel niet is geweest. En dan moesten we de volgende dag ook nog terug lopen. Nou was dat slechts 20 km, dus waar hebben we het over?

Ik vond het de stoerste ervaring in m'n leven en ben super trots op ons alle 3 dat we het gehaald hebben.

En wat de foto's betreft: het wil maar niet lukken ze op de site te plaatsen, dus verwijs ik jullie weer naar Facebook. Een kleine impressie.
Morgen gaan we op safari, dan vast weer geen tijd om berichtjes te plaatsen.
Doeiiiiiii, tot de volgende keer :-)